dissabte, 9 de juny del 2012

CARTA A JOSE VICENTE



 Todos conceís mi afición a  la literatura epistolar, pero para leerla, no para praciticarla. Sin embargo, se  presentan ocasiones como esta, que me obligo, y creo que mi buen amigo, de Valencia, se merece esto y mucho mas que pudiera, hacer. A estas horas os supongo a todos enterados del anuncio de que José Vicente, nos deja; vamos: que cierra su blog. Para mí ha representado una sorpresa muy negativa y desagradable. Y es que además, desde que lo he conocido, en el encuentro de bloguers de Barcelona, me pareció una persona muy  capaz con una simpatía y un don de gentes envidiable. Una persona austera, comedida, y buena gente. Pues esto es lo que le tengo que decir:
         Querido amigo:
Nos has dado la gran sorpresa hoy. Cuando he asomado la nariz por esta ventana, que bien es verdad, que a veces nos ahoga, me ha dado en plena mejilla la bofetada. Sé que exagero, pero la es que para nada me esperaba esto de ti. Muy mal te deben de haber ido las cosas, para llegar a una determinación, como la que has tomado. Una retirada no esperada por nadie. Esta salida del juego, por la puerta de atrás, no va contigo amigo mío.
 Este mundo bloguero, no es fácil. Cuando menos te  lo esperas, estas en el centro del huracán, y entonces toca bailar con la mas fea. A mi me ha ocurrido muchas veces… Unas las he provocado, y las más, me las he encontrado por el camino.  Y te podría explicar muchos casos de piques, de enfados, y de otras retiradas también sonadas. Sé que tu también las conoces.
Pero ¿no es igualmente cierto, que han habido  muchas más ocasiones de amigos blogueros, que te han ayudado, que te han apoyado, y que te han dado ánimos?.- Saca las cuentas, anda. Y luego te replanteas como solucionar, el agravio, sin tomar tan drásticas medidas. Descansa. Haz  un hueco para la reflexión….y todo lo mas que me permitiría, seria devolver la pelota al que te la haya tirado a ti. (Este es  un mal consejo, la verdad pero uno se queda muy ancho) en todo caso, deberías de pensar un poco mas, en que hay muchas personas que te vamos a echar de menos, y que no nos merecemos, esta ausencia, este abandono. Y mira perder una batalla, nunca es perder la guerra. Y añadiría, que “equivocarse es de  humanos, pero rectificar es de sabios. Y yo a ti te veo así: Sabio y un buen pensador.
No quería alargarme tanto ni decir tantas cosas, pero también a mí se me va la mano, más veces de las que fuera menester.
  Con todo mi respeto, y mi admiración de siempre

20 comentaris:

Eastriver ha dit...

Ayer le escribí un correo a José Vte. pero yo no quise que fuera público no por nada, quizá sencillamente porque no se me ocurrió.

Montserrat, me has hecho sonreír cuando dices que a veces se te va la mano. Es cierto, te lo he dicho en alguna ocasión. Pero a la vez te he dicho siempre que esa frescura tuya habla de tu nobleza. Tú sabes también que no coincidimos en todo, pero sabes también que me quedo con gente con la que no coincido en todo pero que los siento de corazón volátil (hay corazones que pesan como una losa, chica...).

Lo que se conoce como la blogosfera no es otra cosa que un conjunto de personas, cada uno de su padre y de su madre. Así que, ¿vamos a esperar que sea mejor que nuestro lugar de trabajo, que nuestra comunidad de vecinos, que nuestro país? Bueno, quizá sí que podríamos esperarlo, porque la gente de la blogosfera comparte una cosa esencial, que en la vida no se comparte con todos: la inquietud por el mundo, por comunicarse, por escribir y por leer. Pero digámoslo todo: eso tampoco nos hace mejores personas.

Tengo un gran defecto, Montserrat. Voy por libre. Y cada día más, pues cada día me creo menos esas agrupaciones felices que suelen acabar a tiros. Me uno solamente cuando la acción promete cambios que sé necesarios: de la misma manera que estaré feliz por unirme cuando deseemos acabar con tantas injusticias, desde el punto de vista de la política y de las asquerosas finanzas... Mientras tanto mi espíritu me lleva a volar solo, acompañado solamente de cuatro escogidos, que seguramente no son mejores pero por lo menos son afines y leales.

Y a José Vte. decirle lo que ya le dije: que un momento de enfado no merece las miles de palabras que quedan por decir.

José Vte. ha dit...

Montserrat, solamente puedo darte las gracias por contar con tu amistad. También a Ramón Eastriver por los sabios consejos que siempre me ha dado. Lo importante es escontrar una mano amiga cuando se necesita.

Ahora mismo necesito cerrar. Sólo que ahora lo hago desde otra óptica, acabo de colgar otra entrada en la que intento despedirme con una sonrisa y disfrutando de lo bueno de esta semana y de lo que el blog me ha dado, que ha sido mucho. Yo lo se.

Creo que es mejor así, descansar durante un tiempo, aun no tengo claro lo largo que será, pero creo que lo necesito, necesito alejarme un tanto y mirar desde una óptica más alejada.

Tu sabes que te quiero mucho, eres una mujer sabia y que siempre tienes la palabra justa. Hay personas como tú que tienen ese don.

Si que quería decirle a Ramón que los jueveros no tienen nada que ver en esta historia, se ha desencadenado dentro, pero la historia venía de antes. Por eso lamente tan profundamente el suceso y lo que pueda afectar a ese grupo que no lo merece.

Yo seguiré por aquí, está el correo y seguramente de vez en cuando os siga leyendo. Perder el contacto nunca ocurrirá.

Un abrazo bien fuerte y muchas gracias por todo.

emejota ha dit...

Una entrada mol bonica y cariñosa Montserrat. Me haces mucha gracia cuando te pones así, como tu misma, mira que eres graciosa y cariñosa. Subrayo lo que dices lo que dice Ramón y además ya le he dicho a nuestro amigo que como se nos escaquee demasiado le mando a mis "chicas" para que le muerdan los pantalones.
Lo cierto es que aquel encuentro en Barcelona fue mágico, y me siento muy feliz de haberos conocido, sobre todo a aquellos con los que ya había mantenido algún contacto bloguero a través de comentarios.
Sigue cuidándote y hasta la próxima mols petonets.

Pluvisca ha dit...

Yo hice como Eastriver, te he mandado un correo, no se, tal vez porqueé fué lo primero que pense´...Estoy con lo que dice Montserrat, ya lo sabes, pero respeto tu decisión, solo tu sabes como hay que canalizar lo que sientes ahora. Te repito, te echaré de menos y si te animas, me encantará volver a leerte.

Yo decidi ir por libre hace tiempo, tal vez por cosas que nada tienen que ver con el blog, pero sé cuando alguién habla con el corazón como tu Montserrat

Un abrazo por ser tan cálida y otro para Jose

Montserrat Llagostera Vilaró ha dit...

Hola Montserrat.
Si que sabe mal que José Vte., haya cogido este disgusto, pero sus motivos tendrá.
Con lo feliz que estuvo en Benimamet en la presentación del libro.
La verdad es que fue una velada estupenda.
Te escribo en castellano, para que lo entiendan todo el mundo.
Has hecho un post estuoendo apoyando a nuestro amigo
Un petó molt gran, Montserrat LL.

Montserrat Sala ha dit...

Hola Ramón: mira, mis escritos, cartas y parrafadas, son parte de mí, ni finjo ni escondo nada. es por esto que mas de una vez, se me va la mano, lo reconozco. Pero nunca, nunca voy a ser artificosa, ni falsa, ni mentirosa. hay gente maja como tu que lo comprende y lo prefiere, pero son los menos. Gracias por tus palabras, qeu aunque me suenan un poca a regañina, las aprecio lo mismo. porque llevan parte de sabiduria de las gentes de mi tierra.
Un beso.

Montserrat Sala ha dit...

José Vicente: que te he de decir que tu no sepas. Me he vaciado, completamente contigo así que solo tengo que decirte que quedo a la espera de tus noticias. Abrazos cálidos y generosos para tí y familia.

Montserrat Sala ha dit...

Gracias por tus amables palabras, querida Eme. Yo también fui feliz de haberte conocido en el encuentro de
BB. Te lo digo de veras. Y espero que no sea el último.
Para el año que viene más BB, asi que empìeza a prepararte. un beso.

Anònim ha dit...

Montserrat, lamento mucho el daño que una persona puede llegar a sentir.
Lo que opino, tambien lo he dejado escrito en Desde mi Olimpo y en comentario a Jose Vte,al que ofrezco todo mi apoyo.
Me gusta la naturalidad de tu forma de expresión.
Molts petons.

Montserrat Sala ha dit...

Hola Pluvisca: Ha quedado demostrado, que EastRiver, y tu habeis sido mucho mas discretos,que yó. y esto tiene una explicación muy sencilla: solo pretendia, poder tener mas poder de convición, y recibir otros apoyos. No se si se conseguirà, pero ahí está mi guante echado.
Graias por pasarte y dejar tu opinión.
Besos.

Montserrat Sala ha dit...

Montserrat, sí J.Vicente, déu tenir els seus motíus per pendre una determinació com la qeu ha prés. cal respectar´lo, pero també cal fer-li veure que hi ha gent que l'estimem, i el trobarem a faltar. Gracies per pasarte, tocaia.

Montserrat Sala ha dit...

Gracias Anna, por tus palabras, no esperaba menos de tí. Es verdad, que te pueden hacer daño, tu lo sabes mas que nadie. Pero, o tenemos que aprender a ser menos susceptibles, o ha ser mucho ams duros, dar patadas, jajajaja!!!
nem rio, que sot ayuda.

Eastriver ha dit...

jaja, ¿mis palabras te suenan a regañina? Mare de Deú, res d'això, al contrari, que t'estimo i t'admiro molt, i saps que ho dic de veritat.

No, Montserrat, de regany cap ni un. Saps que passa? Que tots ens equivoquem, jo el primer. I és necessari que quan ens equivoquem els altres tinguin la sensibilitat necessària per perdonar-nos, sempre que no hi hagin males intencions. I ni tu ni jo som gent de males intencions, em sembla a mi.

Una abraçada molt forta.

Dol ha dit...

Por teléfono te dije lo que me parecen estas cosas de los blogs,querida;por mi parte recojo afecto donde hay afecto y paso de lo demás.Suelo ir de buena fe y elimino lo tóxico,aunque eso no se aprende en 3 días.Aparte de entretenernos es cierto que dejamos la piel pero como se pueda dejar en una charla con un amigo;sin pretensiones.
Darle a otro la posibilidad de herirte me parece arriesgado tanto aquí como en la vida real.
He seguido siempre a José Vte pero no le he comentado ni dicho nada porque me parece que es una decisión suya ,algo demasiado personal en lo que yo no tengo datos ni creo que pueda aportarle nada.
En fin,amiga,libertad,libertad y libertad.
Vamos y venimos y en nada seremos polvo bloguero aunque espero que polvo enamorado.
Un abrazo.

Montserrat Sala ha dit...

Hoal Ramón; Sapigues qeu tota l'estimació, i admiracióm que em tens es mútua. completament. Gracies moltes per l'aclaració. i que tinguis una setmana, plena d'encerts.Petons.

Montserrat Sala ha dit...

Gracias Reyes, por dejarme unas palabras tan acertadas como bonitas.
te deseo una muy buena semana, y te agradezco en lo que vale, tu visita.

Besos para tí i para Selene.

Isabel Martínez Barquero ha dit...

Una carta muy sincera, muy tuya, porque tú, Monserrat, siempre dices lo que piensas y eso te distingue. No tienes doblez y actúas según te dicta el corazón.

He leído los comentarios y me alegra ver que Ramón aboga por el hecho de ir libre en estos ámbitos de la blogosfera. Eso mismo le aconsejaba ayer a José Vicente, que los grupos siempre acaban en discordias con los consiguientes disgustos individuales.

Un beso, resalada.

Anònim ha dit...

Estimada amiga, m'agrada aquesta carta que fas pública, sembles una dona amb el cap molt ben amoblat i dones bons consells.
No conec el blog del teu amic, però trobe que tos alguna vegada ens hem vists involucrats en males històries.
Tots som vulnerables, pot ser necessite un poc de temps per reflexionar...


Segueixc de vacances intermitents, el blog em tira molt i els amic més...
Rep una forta abraçada amiga.
Besos!

Montserrat Sala ha dit...

Hola Isabel: Te agradezco tus palabras, querida amiga, aunque no se muy bién, si son halagadoras o nó. Por lo menos, no estoy demasiado segura que mi postura, sea politicamente correcta, porque me reporta algún problemilla. Ahora bién; una no escoge donde nacer ni cuando ni como, ni todas las circuntacias, que van conformando su caracter. La verdad y no sé porqué serà, siempre resulta incómoda, no gusta.
TE envio un abrazo "verdadero", osea de los mios.

Montserrat Sala ha dit...

Hola Remei: Et desitjo unes llargues i boniques vacances amb els que tan t'estimes. Però si ho penso egoïsticament, ja voldría que s'hague
ssin acabat. I es que amb el poc temps que fa que et conec, i ja et trobo a faltar. jajaja!!! fa riure eh?
Doncs es la veritat. Creu-t'ho.
En poc temps has fet molts amics, i aixó diu molt del teu tarannà. T'espero dons ben aviadet. un petó.