Pàgines

dimecres, 19 d’octubre del 2011

VIAJE AL CENTRO Y NORTE PENINSULAR (continuación)



Salimos de Madrid y anduvimos rectos hacia Extremadura. El tiempo era caluroso, así que de Extremadura apenas vimos el camino. Atravesamos la frontera con Portugal, por un pueblo pequeño del que ahora no recuerdo el nombre, y nos metimos por aquellos andurriales, que es lo que eran las carreteras en aquel país. Hicimos noche, al lado de un riachuelo, que no había nadie ni se veía apenas coches. Era un sitio fantástico sacamos un barquito, hinchable. y los niños jugaron y se refrescaron, igual que los mayores. No estaba previsto ir a Portugal, pero la cercanía, el calor, nos empujaron allí, por si encontrábamos sombras, playa o lo que fuera. Y aquel día dimos con ello, y pensamos que al día siguiente, en algún pueblo cambiaríamos, unas pesetas por Escudos, y alargaríamos la estancia un par de días más. Un silencio profundo, nos hizo ir a la cama antes de lo previsto..
Dormimos plácidamente, pero al despuntar el día, aquella paz que nos envolvía, se hizo añicos. Un ruido agudo,seco y constante, se empezó a oír. Espectantes, todos por aquel ññññiiiiiiii, ñññiiiiiiii!, solo acertamos, en que iba acercándose, con mucha parsimonia. Hicimos un montón de cábalas, imaginado que nos venían buscar por haber acampado allí. De la carretera, estábamos completamente escondidos por unos árboles y matojos, por lo tanto era difícil que nadie supiera de nuestra presencia allí. La larga espera, nos dio tiempo de desayunar, vestirnos y ponernos a punto de salir si era el caso. Porque ni de cerca acertábamos,a adinivar que era aquel ruido estraño que no cesaba ni un momento.
Cuando por fin vimos de qué se trataba, nos morimos de la risa. Menuda sorpresa!
El ruido ensordecedor, resultó ser dos pares de bueyes que tiraban cada uno de una carreta cuyas ruedas chirriaban pro falta de engranaje. Santo Dios!
MI marido aún se rie ahora. Inaudito!!!
Nos dimos cuenta enseguida de donde nos habíamos perdido. Al ponernos en marcha, mirar el mapa, ubicarnos con exactitud de donde estábamos, vimos que, muy cerca estaba Braganza, la ciudad mas importante, que había por allí. Para allá nos pusimos a caminar.
Bueno, esto también es un decir. porque las carreteras eran como un gruyere, alargado. Había tantos hoyos que no se podían, sortear de ninguna manera, la caravana empezó a moverse y dar bandazos para un lado y otro, y no sabíamos que hacer: si dar vuelta atrás o seguir adelante. Nos apeamos para beber un poco, y otra sorpresa: todos los armarios altos se habían abierto, y todo el suelo con todos los botes con arroz harina, azúcar,café..... todo estaba por los suelos mezclado, con las zapatillas que dejábamos dentro para movernos por el interior. Madre mía! que desastre.
Limpiamos todo, lo colocamos en su sitio, lavamos lo sucio y otra vez palante!!!Como los de Alicante.

10 comentaris:

  1. Hola Montserrat:
    Que be tota la familia unida.
    I els bous tiran de la carreta...
    Quina gracia¡
    M´encanta la fotografia.
    La caravana es veu molt xula.
    Reb petons de la teva tocacia, Montserrat Ll.

    ResponElimina
  2. montserrat
    que divertides anècdotes, la família i les seves aventures, i que bé que fas recordant per a gaudi.
    Petons.

    ResponElimina
  3. A eso le llamo yo viajar con espíritu aventurero. Por cierto, con ese coche y esa caravana, ¿quién tiene miedo a cruzar caminos?
    Hasta la próxima.
    Un abrazo.

    ResponElimina
  4. Jajaja, me encanta cómo lo cuentas, Monserrat. Resulta muy divertido, aunque, en el momento, supongo que sería ver todo ese desaguisado por el suelo.
    Pues "p'alante como los de Alicante", me apunto para las próximas crónicas viajeras.
    Un besazo, majísima.

    ResponElimina
  5. Al fin me estoy poniendo al día. Y he llegado hasta esta simpática historia.
    Tendrías que tirar con todo, menudo panorama...

    ResponElimina
  6. He buscado Braganza porque no conocía esta ciudad portuguesa y según Google está en el noroeste de Portugal, por tanto, desde Madrid pasaríais por Cáceres, saldríais hacía Portugal por algún pueblo fronterizo y subiríais hasta Ourense?
    puede ser?

    leerte siempre es muy entretenido, te lo aseguro.

    un abrazo


    un abrazo

    ResponElimina
  7. Montserrat LLagostera: Ja ho veus seguim caminant, y pasant aventures. Gracies per acompanyar-no'hi.


    Mercedes:La aavnturas son buenas y enseñan. Se han de corer en la juventud, y enaquel momento todos nosotros lo éramos. Gracias por seguirme. Un beso.



    mariajesus: tireamos todo lo que teníamos qeu tirar, y no pasó absolutamente nada. No tiene
    precio, correr estas aventuras con lo que nos reíamos. Y aun ahora al recordarlas.
    gracias por tu comentario.



    Esivellana: sí hicimos esto mismo que tu dices y salimos por Ourense: Por cierto que aquel año también vimos muchos incendios. Me alegro que te entretengas por mi casa que también es la tuya.
    Gracias por decírmelo.

    ResponElimina
  8. Isabel: Me olvidaba de tí. Con lo que me mimas!!!
    De verdad que lo pasamos muy bien, y nos divertíamos un montón.De entrada eramos todos muy jóvenes y mi mmarido y yo teníamos las mismas gansas de jugar que ellos. Te lo puesdes creer.
    GRacias y un beso.

    ResponElimina
  9. Deberías llamar a estas entradas 'Crónicas Viajeras', porque me lo paso muy bien con tus aventuras. Además al recordarlas y escribirlas las has vuelto a vivirlas y hacernolas vivir a nosotros/as.

    Ya sabes que me quedaré aqui para leer la siguiente.

    Un abrazo fuerte, viajera.

    ResponElimina
  10. Hola Encarni: Cuanto me gusta que me pases a visitar. TE agradezco, como siempre. un abrazao

    ResponElimina